BEST OF ROCK MUSIC 2013

                                               BEST OF ROCK MUSIC 2013

 Οι δισκογραφικές δουλειές του 2013 ήταν πολλές και αξιολογότατες.  Μετά από πολλές ακροάσεις κατέληξα στο συμπέρασμα να προτείνω 2 διαφορετικές λίστες ρόκ επιλογών,  τρία respect album του 2013 από τρεις θρυλικές μπάντες της ροκ, που μπορεί να μην τα έχω στη λίστα των προτάσεών μου για το 2013 αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην τα αναφέρω και επίσης σε ξεχωριστή λίστα  η πρότασή μου για τα 5 καλύτερα ελληνικά ροκ άλμπουμ.

                                         ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ 2013

1.       STEVEN WILSON - The Raven That Refused To Sing (2013)

2.       AYREON - The Theory Of Everything (2013)

3.       DREAM THEATER - Dream Theater (2013)

4.       THE WINERY DOGS - The Winery Dogs (2013)

5.       PBII- 1000 wishes (2013)

6.       SAMSARA BLUES EXPERIMENT - Waiting For The Flood (2013)

7.       BIG BIG TRAIN - English Electric (2013)

8.       COLLAPSE - The Fall 2013 (2013)

9.       MICHAEL SCHENKER'S TEMPLE OF ROCK - Bridge The Gap (2013)

10.   ANVIL – Hope in hell (2013)

                   ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ INSTRUMENTAL ΑΛΜΠΟΜ  (Fusion - Instrumental - Shred - Guitar Hero)

1.       ALESSANDRO BERTONI - keystone (with Virgil Donati, Derek Sherinian)(2013)

2.       VIRGIL DONATI - In This Life (2013)

3.       LEVIN MINNEMANN RUDESS - Levin Minnemann Rudess (2013)

4.       BUCKETHEAD - Thank you Ohlinger's (2013)

5.       ALEX MASI - Danger Zone (2013)

6.       CROW'SCLAW - The Flames Of The Infern0TERIC - Terminus (2013)

7.       350TERIC - Terminus (2013)

8.       HEAVY METAL NINJAS - Interstellar Abduction (2013)

9.       YUKA & CHRONOSHIP - Dino rocket oxygen (2013

10.   MICHAEL ANGELO BATIO - Intermezzo (2013)

 

                  ΤΑ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΡΟΚ ΑΛΜΠΟΥΜ

1.        NO MAN`S LAND – Unprotected (Dec 2012-IAN2013)

2.        MOTHER TURTLE – Mother Turtle (2013)

3.       PRASSIN`ALOGA - Under Surveillance (2013)

4.       ANDREAS POLYZOGOPOULOS – Heart of the sun (2013)

5.       GREAT EASTERN - Abris EP (2013)

 

                                    RESPECT ALBUM

1.       BLACK SABBATH – 13 (2013)

2.       MOTORHEAD – Aftershock (2013)

3.       FATES WARNING – Darkness In A Different Light (2013)

                                                                                                     Ηλίας Μεταλλινός

ANDY JOHN BRADFORDS OCEANS 5 – Return to Mingulay (2013) - (Δισκοκριτικη)

                       

                                    Andy John Bradfords Oceans 5 – Return to Mingulay (2013)

   Ο Andy John Bradford είναι κιθαρίστας τραγουδιστής τραγουδοποιός που με τη συμμετοχή  φίλων του μουσικών, από άλλα συγκροτήματα, δημιούργησε τους  Oceans 5 πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του άλμπουμ.
  Η επιστροφή στο Mingulay, είναι μια αξιόλογη concept δουλειά που επικεντρώνεται σε ναυτικές ιστορίες που συναντά στη διαδρομή του το πλοίο των Οceans 5. Με κύματα που σκάνε και τους γλάρους να ακούγονται στο πρώτο τραγούδι της δουλειάς ξεκινά εντυπωσιακά το ταξίδι του John Bradford. Κάθε τραγούδι και μια διαφορετική ιστορία, από αυτές που οι ναυτικοί διηγούνται μετά από κάθε τους ταξίδι.
   Όλα τα τραγούδια έχουν δημιουργηθεί με την ίδια δοκιμασμένη αποτελεσματική ροκ συνταγή. Το  άλμπουμ είναι βατό, χωρίς έντονες αλλαγές στο ρυθμό, χωρίς εντυπωσιακά σόλο και όλα τοποθετημένα με ακριβή δοσολογία. Σε πρώτο πλάνο είναι ο χαλαρός ρυθμός και η εκφραστικότατη φωνή του Bradford, ενώ στο φόντο ο ήχος από τις ηλεκτρικές κιθάρες αιωρείται, συνοδεία των πλήκτρων. Αυτό συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς, διανθισμένο σταδιακά με ηχητικά εφέ και ήχους που δένουν στο σύνολο αυτού του μουσικού πίνακα. Ένας πίνακας που ο δημιουργός του φροντίζει να μας τοποθετήσει μουσικά μέσα σ` αυτόν από το εξώφυλλο ακόμα του άλμπουμ, που θεωρώ πως είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία.
Αρκετές μελωδίες θυμίζουν το “The Division Bell” των Pikn Floyd στην  μεταWaters  εποχή, αλλά και Soul Asylum του “runaway train”.
  Όσο για τους μουσικούς, δεν χρήζουν αμφισβήτησης, αφού ο καθένας από αυτούς διαθέτει ένα αξιόλογο μουσικό βιογραφικό. Στο πλήρωμα λοιπόν του Mingulay  εκτός από τον καπετάνιο Andy John Bradford , συμμετέχουν οι Colin Tench από τους Corvus Stone στην κιθάρα, επίσης ο Marco Chiappini (Gandalf's Project) στα πλήκτρα, ο Stef Flaming (Murky Red) στο μπάσο και ο Victor Tassone (Unified Past) στα τύμπανα. Επίσης η συμμετοχή της εκπληκτικής Lorelei McBroom (η οποία ήταν στη βασική τριάδα  των backing Vocalist στις περιοδείες των Pink Floyd), στο τραγούδι “6000 friend” μας θυμίζει αρκετά το “The great gig in the sky”.
  Παρόλα αυτά όσο καλά δομημένο και αν είναι το άλμπουμ σαν σύλληψη και σαν εκτέλεση, λείπουν οι νέες ιδέες και το νέο στοιχείο που θα δώσει το στίγμα της διαφορετικότητας αυτής της δουλειάς.Είναι μια ενδιαφέρουσα δουλειά περισσότερο rock και λιγότερο progressive, αλλά με στοιχεία που κάτι μας θυμίζουν ή που κάποιοι άλλοι φρόντισαν να μας τα παρουσιάσουν πριν από τους Οceans 5.
 Μια έξυπνη ιδέα δημιουργήθηκε και υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλα δεν νομίζω ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην καριέρα των Οceans 5 πέραν του ότι είναι το πρώτο τους άλμπουμ.
                                                                              8/10

 

                                                                                                                    Ηλίας Μεταλλινός


 

GREAT EASTERN – Abris (EP) 2013 - (Δισκοκριτική)

                                                              GREAT EASTERN – Abris (EP) 2013

 

 

  Είναι πολύ σημαντικό ένα συγκρότημα να δημιουργεί το δικό του μουσικό ύφος και να διαφοροποιείται από τις άλλες μπάντες, βάζοντας έτσι την δική του μουσική σφραγίδα. Αυτό πιστεύω πως οι Great Eastern το έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμός σ` αυτό το πρώτο τους ΕΡ.

 Το  αποτέλεσμα αυτής της μίνι δουλειάς τους με εξέπληξε ευχάριστα. Πλουραλισμός ήχων και στα τέσσερα τραγούδια του ΕΡ, με την μπάντα να βρίσκεται σε μεγάλα συνθετικά κέφια, διανύοντας σημαντικές αποστάσεις progressive  διαδρομών. Η  συστηματική δουλειά τους έχει οδηγήσει αρκετά σκαλοπάτια πάνω, σε σχέση με τις πρώτες  ηχογραφήσεις τους.

 Όσο για την παραγωγή του ΕΡ, είναι άψογη. Όλα τα τραγούδια παρουσιάζονται με κρυστάλλινη διαύγεια, ώστε και το πιο απαίδευτο μουσικά αυτί να μπορεί να καταλάβει και να ξεχωρίσει την δημιουργικότητα του κάθε μουσικού.

 Ενδιαφέρον επίσης και το εξώφυλλο το οποίο μπορεί κατά ένα μεγάλο μέρος μπορεί να σε προετοιμάσει για το τι πρόκειται να ακούσεις, αλλά και να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους, ανάλογα με τη διάθεση, ή  την καλλιτεχνική αίσθηση του κάθε ακροατή.

 Όμως η μελαγχολική χροιά των φωνητικών που κυριαρχεί σε όλα τα τραγούδια, (που είναι βέβαια από τα χαρακτηριστικά διαφοροποίησης των Great Eastern από άλλα συγκροτήματα), πιστεύω πως δίνεται σε μεγαλύτερη ποσότητα από το ζητούμενο. Η μελαγχολική διάθεση  που καλύπτει όλα τα τραγούδια ανεξαρτήτου τέμπο, οδηγεί τον ακροατή στο τέλος της ακρόασης του ΕΡ να έχει την αίσθηση ότι έχει μπροστά του τέσσερα μουσικά πακέτα με διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά με το ίδιο περιτύλιγμα.

 Είναι κατά που το συγκρότημα θα πρέπει να προσέξει στην μετέπειτα πορεία του και να αποφύγει κάτι που συμβαίνει σε πολλές μπάντες. Το ότι δηλαδή  ο ακροατής ακούγοντας το όνομα του συγκροτήματος να ξέρει τι θα ακούσει, πριν το ακούσει, χάνοντας τη μαγεία της νέας δημιουργίας και το ενδιαφέρον για εξερεύνηση των νέων ιδεών της μπάντας.

  Αναμένω βέβαια ότι μετά από το πρώτο σημαντικό βήμα που ήδη έγινε, η παρουσίαση του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ θα είναι ακόμα αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω.

                                                                                    8\10

 

                                                                                                          Ηλίας Μεταλλινός                     

YUKA & CHRONOSHIP - Dino rocket oxygen (2103 Japan) - (Δισκοκριτική)

               Yuka & Chronoship - Dino rocket oxygen (2103 Japan)  

Πρώτη δημοσίευση στο site JUST IN CASE PROG RADIO : http://justincaseradio.com/prog-topics/prog-reviews/179-yuka-chronoship-dino-rocket-oxygen-2013-japan στο οποίο αναρτήθηκε και μεταφρασμένο.

 Μετά το ντεμπούτο άλμπουμ των Yuka & Chronoship, “Water reincarnation” και τα υπέροχα υγρά τοπία στα οποία καταδυθήκαμε γνωρίζοντας απίθανους μπλε μουσικούς κόσμους, αναδυόμενοι συναντάμε μια ακόμα υπέροχη μουσική πρόκληση. Μια πρόκληση που επιγραμματικά έχει να κάνει με αυγά δεινοσαύρων, με κανόνες της γης και ουράνια φαινόμενα. Ξεφλουδίζοντας λοιπόν το τσόφλι από το 2ο μουσικό αυγό των Yuka & Chronoship, ανακαλύπτουμε μια καλλιτεχνική πολύχρωμη ζωγραφική δημιουργία που τα χρώματα και οι σκιές τονίζουν αυτό που ο δημιουργός θέλει να δώσει.

 Ακούγοντας όλη τη δουλειά, πραγματικά το χρονοπλοίο του Yuka Funagoshi σε παρασύρει σε μια μουσική κρουαζιέρα που τα ηχητικά λιμάνια που προσπερνάς σου θυμίζουν Camel, Ozric tentacles μέχρι και Dream Theater.Μέσα στο όλο σύνολο του ηχητικού τοπίου ο καπετάνιος Yuka, έχει φροντίσει να δώσει το δικό του χρώμα. Τα φωνητικά στο άλμπουμ σου φέρνουν στο μυαλό τα γνωστά καρτούν manga των γιαπωνέζων και ίσως να είναι ένα στοιχείο που άλλοι θα το θεωρήσουν σαν γιαπωνέζικη σφραγίδα του Yuka Funagoshi και άλλοι ένα στοιχείο που ξενίζει σε σχέση με το σύνολο. Θα λάβω θέση με τη πρώτη μερίδα ακροατών,  χωράς να είμαι απόλυτος. Κάθε τραγούδι σου παρουσιάζει και μία διαφορετική εικόνα. Σε άλλα πάλι τραγούδια όπως το Blue Astronaut Helicopter οι ηλεκτρονικές φωνές με την ιαπωνική προφορά μου θύμισαν τραγούδια όπως το “Space Lab” των Kraftwerk.

 Όσον αφορά το εξώφυλλο του “Dino Rocket Oxygen”, δεν ξέρω αν η αγάπη των Yuka & Chronoship είναι τόσο μεγάλη για το συγκρότημα των Yes που να γίνεται ακριβής αντιγραφή λογότυπου και εξώφυλλου, πάντως σημαντικές ομοιότητες δεν παρατήρησα στα τραγούδια, πράγμα που με κάνει να συμπεραίνω αν μη τι άλλο έλλειψη φαντασίας του δημιουργού του εξώφυλλου. 

Αν με λίγα λόγια θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την δεύτερη αυτή δουλειά των Yuka & Chronoship θα λέγαμε ότι είναι μια δουλειά άψογα προσαρμοσμένη στην progressive rock μουσική του σήμερα. Ένας εκμοντερνισμένος ήχος των `70ς, με έντονα fusion στοιχεία, και με πινελιές καρτούν manga φωνητικών. Ένα απόλυτα ισορροπημένο άλμπουμ, χωρίς πολλές φλυαρίες χωρίς περιττά φτιασίδια, με εισαγωγή, σόλο ,και ανάπτυξη θεμάτων, ακριβώς τοποθετημένα έτσι ώστε το μουσικό ψηφιδωτό κάθε τραγουδιού να παρουσιάζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δεν ξέρω αν το χρονοπλοίο του Yuka μπορεί να σας ταξιδέψει τόσο πίσω στο χρόνο ώστε να δείτε αν ο δεινόσαυρος έκανε το αυγό ή το αυγό τον δεινόσαυρο, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτό το εκμοντερνισμένο ροκ ταξίδι σίγουρα θα το απολαύσετε.

                                                                                   9/10

                                                                                                         Ηλίας Μεταλλινός

PB II - 1000 WISHES (2013 Netherlands) - (Δισκοκριτική)

                  PBII - 1000 WISHES (2013 Netherlands)

 Πρώτη δημοσίευση στο site JUST IN CASE PROG RADIO: http://justincaseradio.com/prog-topics/prog-reviews/173-pbii-1000-wishes-2013-netherlands
στο οποίο αναρτήθηκε και μεταφρασμένο.

 Ακούγοντας  την εισαγωγή της δουλειάς  των PB II 1. Eric's story part 1 ένα είναι σίγουρο. Το ότι  θα ακούσεις αυτή τη δουλειά μέχρι το τέλος. Θέλει πραγματικά πολύ δουλειά, τέχνη και ευαισθησία να δημιουργήσεις ένα τέτοιο άλμπουμ, προσεγγίζοντας ένα τέτοιο θέμα, (την ηρωική προσπάθεια του εννιάχρονου Eric να ξεπεράσει τον καρκίνο). Τους φόβους την αγωνία του αλλά και τις ηρωικές μάχες κόντρα στις σκοτεινές δυνάμεις της ασθένειας με βοηθό πάντα στο μυαλό του μικρού Eric τον ιππότη Lorian από τις ιστορίες του παππού του.

Και όσο η όσο τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, τόσο το αυτί του ακροατή γαντζώνεται στους στίχους και παρασύρεται με την υπέροχη μουσική ανάπτυξη που προβάλει το συγκρότημα.

Η μίξη των διαφορετικών μουσικών στυλ που παρουσιάζονται με την προσθήκη σε ορισμένα σημεία των οπερετικών φωνητικών της Nathalie Mees, αλλά και τα συμφωνικά ορχηστρικά μέρη, σε κάνουν αναπόσπαστο μέρος αυτού του παραμυθιού. Ακολουθώντας του ήχους και τους στίχους, νιώθεις και συ συνοδοιπόρος του μικρού ήρωα της ιστορίας των PBII.
 
 Σε κάνει να ταξιδεύεις και συ σε χώρες δράκων μάγων και ιπποτών. Και όλα αυτά μόνο με τη μουσική. Το συγκρότημα είναι από κάθε άποψη είναι άψογο. Ο ήχος θυμίζει  πολλές φορές τους Yes , αλλά και αρκετές μπάντες της progressive rock μουσικής τhς δεκαετίας του `70. Μάλιστα στο τραγούδι Evil Wees  έχουμε και τη συμμετοχή του τεράστιου Steve Hackett. των Genesis, με ένα εξαιρετικό σόλο.
 
Το άλμπουμ 1000 Wishes είναι concept. Είναι όλο μια ιστορία. Και σπάνια (σχεδόν ποτέ),concept άλμπουμ δεν είναι καλό. Και αυτό γιατί θέλει πραγματικά πολύ δουλειά, καλή γνώση του τι θέλεις να κάνεις, και σίγουρα μεγάλη εμπειρία για το δέσιμο της όλης αυτής ιστορίας, ώστε να το αποδώσεις στην εντέλεια με την κάθε του λεπτομέρεια. Όλο αυτό το πακέτο λοιπόν υπάρχει στο μέγιστο στους  PB II. Το 1000 Wishes είναι πραγματικά όπως μας λέει και την εισαγωγή, μια ιστορία αγώνα, κουράγιου και φιλίας και στον ακροατή λειτούργει σαν μια μηχανή μουσικών αισθήσεων, συναισθημάτων και παραμυθένιων παραστάσεων.
 
Οι PBII, αν και μόλις δεύτερή τους δουλειά, έχουν δημιουργήσει μια πανέμορφη μοντέρνα ροκ όπερα.
 
Η όλη ιδέα του 1000 Wishes ήταν να συγκεντρωθούν χρήματα και να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για την Κίκα, η οποία αποτελεί συντομογραφία του Kinderen Kankervrij (καταπολέμηση του παιδικού καρκίνου).
Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες δημιουργίες του 2013 και κάθε φορά που το ακούω ανακαλύπτω καινούρια μικρά μουσικά και γεμάτα φαντασία αψεγάδιαστα μονοπάτια.
 
Αλλά για αυτό που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι όσο υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι  PBII,η ελπίδα για καλή μουσική δεν σβήνει. Και εμείς οι μικροί και ταλαίπωροι ακροατές που καθημερινά πολιορκούμαστε από ανούσιες και ατάλαντες προωθημένες προσωπικότητες, που μας προκαλούν κάψιμο εγκεφαλικών κύτταρων, θα ανακαλύπτουμε λαμπερά μουσικά διαμάντια σαν αυτό, που θα κρατούν την προοδευτική ρόκ στον θρόνο που της αξίζει.
                                                 
                                                  10/10

                                                               
                                                                        Ηλίας Μεταλλινός

ERIC MARTIN (MR. BIG) ACOUSTIC LIVE IN THESSALONIKI 9/11/2013

                                                     ERIC MARTIN ACOUSTIC SHOW

                         LIVE IN THESSALONIKI 9-11-2013 EIGHTBALL LIVE STAGE

Πρώτη δημοσίευση στο site του rockarolla στις 10/11/2013 :http://www.rockarolla.eu/all/reviews/item/1899-eric-martin-acoustic-show-live-in-thessaloniki-9-11-2013

 

 

  Λόγο ανειλημμένων υποχρεώσεων και περιορισμένου χρόνου, δε μπόρεσα να παρακολουθήσω τις 2 πρώτες μπάντες Ailafar & Stargate που άνοιξαν τη βραδιά. Με συζητήσεις όμως που γίνονται στα πηγαδάκια των συναυλιών με φίλους και θαμώνες πληροφορήθηκα ότι και τα δύο προηγούμενα συγκροτήματα ήταν εξαιρετικά. Για τους Stargate βέβαια δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις  αφού  είναι χρόνια στο χώρο με ήδη υπάρχουσα δισκογραφική δουλειά και αρκετές σημαντικές εμφανίσεις δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Η είσοδος μου στο Eightball γύρω στις 23:00 συνέπεσε με την στιγμή της προετοιμασίας της σκηνής για τον Eric Martin.

  Ένα τραπεζάκι με το set list ένα μπουκάλι νερό και μια μπύρα, μια βάση και ακουστική κιθάρα και ένα σκαμπό (που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε), ήταν το όλο σκηνικό με φόντο στο βάθος τα παρατημένα τύμπανα, που έμειναν  από τα προηγούμενα συγκροτήματα.

  23:15 ο ανεβαίνει στη σκηνή με αρκετή διάθεση, και το ακουστικό αυτό show ξεκινά. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι η συμμετοχή του κοινού ήταν στο 90% .( Εξάλλου ένα ακουστικό live με ως επί το πλείστον slow τραγούδι θεωρείται ιδανικό  για κοινή ερμηνεία κοινού – καλλιτέχνη

  Παράλληλα  ο Eric Martin έπαιζε με το κοινό ειδικά με αυτούς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή & αυτούς που προσπαθούσαν να φωτογραφηθούν και να τραγουδήσουν μαζί του.

  Το set list περιλάμβανε δικά του τραγούδια αλλά και τα περισσότερα απ τα τραγούδια που γνωρίσαμε με τους Mr Big, από όλη τη δισκογραφία τους (1989 – 2011) όπως το “Shine”, “To be with you”,”If that’s what it takes”,”Electrified”,”Water over the bridge”, “Voodoo kiss” κ.α, αλλά και τις γνωστές διασκευές τους“Wild world” του Cat Stevens, & το “30 days in the hole” του Steve Marriot.

  Ο  Eric Martin διαθέτει μια πάρα πολύ καλή φωνή και ίσως όλες αυτές οι ακουστικές του εμφανίσεις να προαναγγέλλουν ένα νέο σχήμα στο μέλλον. Ο καιρός θα δείξει. Βέβαια, μας είπε αργότερα στα παρασκήνια, ότι ετοιμάζονται οι Mr Big  για μια επερχόμενη περιοδεία.       Μετά από 75 λεπτά τραγουδιού έφτασε στον επίλογο του show χωρίς encore λόγο πίεσης χρόνου όπως μας είπε, παρόλη την παρότρυνση του κόσμου για “one more”.

  Παρόλα αυτά χωρίς να μας παρουσιάσει κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο, ήταν μια ζεστή βραδιά και οι 80-100 περίπου θαμώνες που την παρακολούθησαν σίγουρα πέρασαν όμορφα. Tα 75 περίπου λεπτά που έπαιξε, ήταν  θεωρώ ο ιδανικός χρόνος για ένα ακουστικό σετ, ώστε να μην κουράσει και ο κόσμος να περάσει όμορφα. Παρόλο τον περιορισμένο του χρόνο, στο τέλος την εμφάνισής του, ήταν καταδεκτικότατος και συνομίλησε με όλους τους φίλους της μουσικής του που ζήτησαν ένα αυτόγραφο μια φωτογραφία ή μια σύντομη κουβεντούλα μαζί του στα καμαρίνια.

 Καλώς να μας ξανάρθεις λοιπόν φίλε Eric.

                                                                                                         Ηλίας Μεταλλινός

ORCHESTRE CELESTI – Quattro (Δισκοκριτική)

                                ORCHESTRE CELESTI – Quattro (2013, ITALY)

Πρώτη δημοσίευση στο site JUST IN CASE PROG RADIO:http://justincaseradio.com/prog-topics/prog-reviews/168-orchestre-celesti-quattro-2013-italy στο οποίο αναρτήθηκε και μεταφρασμένο. 

 Τέταρτο album για τον ιταλό πληκτρά  Federico Fantacone  (keyboards and voices) κατά τον κόσμο γνωστό ως Orchestre Celesti.

 

(Σημ.  το όνομα  Orchestre Celesti ή αλλιώς Celestial Orchestra - είναι μια αναφορά σε μια παλιά κινεζική τέχνη ξεχασμένη στην σημερινή εποχή ).

 

 Από το πρώτο κιόλας άκουσμα καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εξαίρετο μουσικό που διαθέτει μεγάλο ταλέντο και φαντασία. Από το  Un Prologo , μέχρι και το Musica, οι εναλλαγές των ρυθμών και των μουσικών μοτίβων είναι συνεχείς.

 Ο Federico Fantacone ξετυλίγει με τη μουσική του ένα χαλί που διακλαδίζεται αριστερά και δεξιά, αποκαλύπτοντας μουσικά ταμπλό ασπρόμαυρων keyboard πλήκτρων. Κατά τη διάρκεια όμως των επαναλαμβανόμενων ακουσμάτων εμφανίζονται σημαντικά ψεγάδια.

  Ένα από τα εμφανή μειονεκτήματα στο σύνολο της δουλειάς, είναι η έλλειψη μπάντας. Και αυτό, γιατί ενώ η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι εμφανή, η συνεχής χρήση των sampler ρυθμών και ήχων, κάνουν όλα τα τραγούδια να μοιάζουν ίδια και να αλλοιώνουν κατά πολύ το δημιουργικό μέρος της δουλειάς. Ένα άλλο εμφανή μείον του album, είναι τα φωνητικά του Federico, που μειώνουν κατά πολύ την αξία της δουλειάς του, αφού  δεν  διαθέτει κάποια ιδιαίτερη χροιά. Αντίθετα μάλιστα, στο συνεχή άκουσμά της, κουράζει αφάνταστα,  προσθέτοντας ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα στο τραγούδι και βάζοντάς τα όλα στο “ίδιο τσουβάλι”. Το Canto Alle Nuvole εχει ένα jazzrock ύφος, ενώ τραγούδια όπως το I tuoi pensieri, φέρνουν στο μυαλό σου παλιές δουλειές των Kraftwerk. Προς τον επίλογο του  Quattro, έχουμε δύο εξαίρετες δημιουργίες που ανεβάζουν κατακόρυφα την αξία αυτής της δουλειάς. Το The Suite και το υπέροχο L'ultimo bolero στα bonus track, με την προσθήκης της αναζητούμενης σε όλο το album κιθάρας, που ακολουθεί τον επιβλητικό αργό ρυθμό των τυμπάνων. Το Quattro κλείνει με το Musica (bonus track) ένα τραγούδι που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, δείχνει σημάδια μιας αμυδρής προσπάθειας φωνητικής διαφοροποίησης.

 

  Η συμμετοχή του Antonio Zammarrelli στα πλήκτρα και την κιθάρα, και του Giuzeppe Lanari  στα φωνητικά και το μπάσο, στα δύο bonus track του Quattro,  είναι πιστεύω αυτό που έλειπε και από τα προηγούμενα τραγούδια αυτής της δουλειάς.

 

 Tο τέταρτο  album των Orchestre Celesti (Federico Fantacone),  θα το θεωρούσα μια κορυφαία επαγγελματική δουλειά  για κάποιο soundtrack ταινίας, αλλά μια δημιουργία με εμφανής ελλείψεις και με ερασιτεχνικό άρωμα στο αποτέλεσμά της, για μια δουλειά  που θα κοσμούσε μια progressive rock δισκοθήκη.

                                                                                  6/10

                                                                                                                         Ηλίας Μεταλλινός

ZAUM - Plus De Viande Dans Les Saucisses (Δισκοκριτική)

 

                                 ZAUM - Plus De Viande Dans Les Saucisses (2013)

Πρώτη δημοσίευση στο site JUST IN CASE PROG RADIO http://justincaseradio.com/prog-topics/prog-reviews/150-zaum-plus-de-viande-dans-les-saucisses-2013-italy στο οποίο αναρτήθηκε και μεταφρασμένο.

 

 

 

  Παρ ότι  το συγκρότημα έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του `70, η δισκογραφία του άρχισε να δημιουργείται μετά είκοσι χρόνια.

  Στη νέα τους δεύτερη δουλειά με τίτλο “Plus De Viande Dans Les Saucisses “ το  μόνο ιδρυτικό μέλος της μπάντας είναι ο κιθαρίστας Claudio D' Errico.

 Ξεκινώντας το άκουσμα αυτής της δουλειάς με το τραγούδι  Il suono vero νόμισα ότι άκουγα  την τελευταία δουλειά με το πουλάκι τσίου (Pulcino Pio). Αρκετά ρηχό μουσικά και με ναζιάρικες φωνητικές εναλλαγές σαν να απευθύνεται σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας Και ένα τέτοιο ξεκίνημα στην ακρόαση μιας νέας  δουλειάς δεν είναι και ότι  καλύτερο.  Τα πράγματα βέβαια, βελτιώνονταν στη συνέχεια, με το  L'amico mio μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση ,αλλά το ψεγάδι του μονότονου ακορντεόν που εμφανίζεται, στο τέλος του τραγουδιού κουράζει. Με τον αγγλικό στίχο  οι ZAUM τα πάνε πολύ καλύτερα. Αυτό φαίνεται στο blues Hellhounds, αλλά και στο  Dark clouds, και αυτό ίσως γιατί τα φωνητικά της  Fabianna, (που ομολογώ ότι σαν φωνή είναι πολύ καλή), δένουν περισσότερο σε jazz-blues μοτίβα όπως και ο αγγλικός στίχος. Ίσως βέβαια και μείς να μην έχουμε συνηθίσει τόσο τον ιταλικό στίχο σ` αυτές τις μουσικές φόρμες.

  Οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Μετά από δέκα περίπου ακούσματα, και ενώ βρίσκω να υπάρχουν πάρα πολλές αξιόλογες μουσικά ιδέες, το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που θα περίμενα.

  Ο Claudio D'Errico , πιστεύω πως δεν είναι στις καλύτερες στιγμές του, αντίθετα από τον drummer Corrado Fusco που όχι μόνο φαίνεται να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, αλλά και δείχνει πραγματικά μια μεγάλη κλάση ενός prog-rock drummer. Και νομίζω ότι μαζί με τον Fabrizio Di Vicino στο μπάσο, είναι αυτοί που ανεβάζουν κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτή τη δουλειά.

  Το άλμπουμ όμως είναι “χορταστικό”. Δεκαπέντε μουσακά θέματα, που το πιο πιθανό είναι να μπερδέψουν περισσότερο τη γνώμη σας για τους μουσικούς προσανατολισμούς των ZAUM, αφού οι εναλλαγές  των συνθέσεων που συνδυάζουν τη λαϊκή φολκ μουσική , τζαζ και ψυχεδελικό ροκ είναι συνεχείς.

  Η πρόταση μου πάντως είναι πως το δεύτερο άλμπουμ των Zaum  " Plus de Viande Dans les Saucisses " είναι ένα μια δουλειά, που αξίζει ένα άκουσμα.

  Σίγουρα οι αναζητητές του διαφορετικού ροκ ήχου θα βρουν αρκετά ενδιαφέρον το όλο επιχείρημα, αφού τα prog-rock μονοπάτια είναι αυτά που κινείται το συγκρότημα, αν και δεν νομίζω να το κατατάξουν στα αγαπημένα τους άλμπουμ.

 

                                                                           5,5\ 10                      

                                                                                                             Ηλίας Μεταλλινός