PSYCHOTIC WALTZ, MYSTIC FORCE, AGNOSIA, UNTIL RAIN 29/4/2011 BLOCK 33 THESSALONIKI

PSYCHOTIC WALTZ, MYSTIC FORCE, AGNOSIA, UNTIL RAIN,                                                                                                                                                                         

                                                            29/4/2011 BLOCK 33 THESSALONIKI

    

 Πρώτη δημοσίευση στο site του rockarolla.eu στις 01/05/2012   http://www.rockarolla.eu/reports/live-reports/871-psychotic-waltz-mystic-force-agnosia-until-rain-live-block-33-2942011     

    Η ανακοίνωση της συναυλίας των Psychotic Waltz θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μικρό progpower fest. 3 support  συγκροτήματα και ένα μεγάλο headliner όνομα.

   Κατά την είσοδό μου στον συναυλιακό χώρο, ήδη ήταν στην σκηνή και  σε εξέλιξη η εμφάνιση των θεσσαλονικών Until Rain, και συγκεκριμένα μια υπέροχη  fusion διασκευή του “Kasmir”  των Led Zepellin. Και η συνέχειά τους ήταν ομολογουμένως καταπληκτική, καταφέρνοντας να αποσπάσουν τις καλύτερες εντυπώσεις για ένα συγκρότημα που έχει τον δύσκολο ρόλο να ανοίξει μια συναυλία των μεγάλων Psychotic Waltz. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι έχουν πολλά να δώσουν στην συνέχεια της πορείας τους, αφού έδειξαν ότι είναι μια δεμένη μουσικά ομάδα που έχει την ικανότητα να κεντρίζει το ενδιαφέρον του θαμώνα με ένα  ιδιαίτερο progressive ύφος. Και σίγουρα θα επιδιώξω να παρακολουθήσω την επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση…

  Οι 4 μπάντες είχαν από συγκεκριμένο χρόνο εμφάνισης, από μισή ώρα οι  Until Rain και οι Agnosia, μια ώρα οι Mystic Force, και τελευταίοι οι Psychotic Waltz, που πληροφορίες μας από την χθεσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα τους θέλουν πάνω από δυόμιση ώρες επί σκηνής.

  Το επόμενο λοιπόν τριαντάλεπτο, ανήκε στους αθηναίους Agnosia, μια επίσης πολύ καλή dreamtheaterίζον ύφους μπάντα, με άψογη σκηνική παρουσία και εκτέλεση, ακολουθώντας πιστά την πεπατημένη οδό των prog σχημάτων.

  Θεωρώ και τους Agnosia ένα από τα ελπιδοφόρα ελληνικά progressive σχήματα, (που ομολογώ όμως ότι τους βλέπω πρώτη φορά).  Μόνο που πιστεύω ότι θα πρέπει να δώσουν μεγάλη σημασία στην δημιουργία ενός προσωπικού ήχου της μπάντας, αφού όλα σχεδόν τα τραγούδια τους που άκουσα στη συναυλία, παρέπεμπαν σε τραγούδια γνωστών ξένων progressive συγκροτημάτων .

  Ακολουθούν οι powerάδες Mystic Force παλιές καραβάνες στον χώρο του power metal, που η συμμετοχή τους σαν support για τη συναυλία των Psychotic Waltz στη Θεσσαλονίκη ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν. Κράτησαν “ζεστό” τον χώρο του Block 33, αφού το head banging πήγαινε σύννεφο, (μέχρι να υποδεχτούμε  τους μεγάλους Psychotic Waltz),  με χαρακτηριστική  ηγετική μορφή το παλαιότερο μέλος της μπάντας τον μπασίστα Keith Menser. Θετική κρίνω επίσης την παρουσία του νεαρού τραγουδιστή τους  αλλά με έλλειψη ορισμένων σημαντικών στοιχείων που ολοκληρώνουν το image ενός δυναμικού frontman που επικρατεί κυρίως στις power metal μπάντες.

   Όμως εκφράζοντας πάντα την προσωπική μου γνώμη, και χωρίς να θέλω να θίξω στο ελάχιστο την δυναμική εμφάνιση των Mystic Force, μακαρίζω τους αθηναίους metal fans  που είχαν την τύχη να δουν τους Royal Hunt, (μια από τις αγαπημένες μου μπάντες), με αριστουργηματικές ηχογραφήσεις αλλά και με D.C.Coοper στα φωνητικά.(Αν και όπως έμαθα εκ των υστέρων δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από το αριστούργημα ‘Paradox”).     

  Όπως επίσης επιθυμία μου θα ήταν να δω πρώτα, όλα τα ονόματα που “έπαιζαν” να εμφανιστούν μαζί με τους Psychotic Waltz στην περιοδεία τους, όπως Mekong Delta, Pagan`s Mind, φυσικά Royal Hunt, και μετά  τους Mystic Force.

Όπως και να έχει όμως, τα 60 προηγούμενα λεπτά  πέρασαν  δυναμικότατα , και …ήγγικεν η ώρα…

…23:35

  Η στιγμή για την αρχή ενός ψυχωτικού progressive χορού.

  Ιερή στιγμή για πολλούς οπαδούς του συγκροτήματος που είχαν φροντίσει αρκετές μέρες πριν, να εξασφαλίσουν το μαγικό εισιτήριο προς αποφυγήν τραγικών εκπλήξεων.

  Η είσοδος των μελών της μπάντας στη σκηνή ξεκινά με τον Brian Macalpin στο αναπηρικό καροτσάκι, ένα από τα “σήματα κατατεθέν “ των Psychotic Waltz. Αλλά και τα υπόλοιπα μελή, παίρνουν τη θέση τους.  Ο τεράστιος (και  σε όγκο) μπασίστας Ward Evans, δείχνει στο κοινό το δισέλιδο set list του συγκροτήματος.

  Καλώς ήλθατε λοιπόν στον μυστηριώδη μουσικό κόσμο των Psychotic Waltz.

  Η είσοδος του Devon Graves δημιουργεί παραλήρημα. Εντυπωσιακός , επιβλητικός , πότε σαν αρπακτικό και  πότε σαν μάγος του μεσαίωνα, κινείται με θεατρικά βήματα στη σκηνή.

  Η ερμηνεία του πραγματικά απίστευτη, και η χροιά της φωνής του, λες και είναι βγαλμένη από το στούντιο. Αναλλοίωτη στον χρόνο. Το φλάουτό του προσθέτει ακόμα μεγαλύτερο λυρισμό στην μουσική τους παρουσία. Ο κόσμος τραγουδάει μαζί του τα ρεφρέν των “drift”, “bleeding” ,“ ...and the devil cried”  και όχι μόνο. Το συγκρότημα καταθέτει στον κόσμο τις μουσικές του  δημιουργίες με συναίσθημα τέχνη και εκφραστικότητα, χωρίς περιττά “φτιασίδια”.

  Χαρακτηριστικό  σημείο της κρίσης όμως και σε αυτή τη συναυλία.

Πλησιάζοντας στο encore,  ο Davon Graves μιλώντας στον κόσμο τους λέει πως είναι αργά , πως πρέπει να πάνε να ξεκουραστούν  γιατί αύριο Δευτέρα ο κόσμος δουλεύει, και όλα τα σχετικά σε μια άμεση επικοινωνία με το κοινό, το κοινό οποίο βεβαία, φωνάζει  we want more ξανά και ξανά και αρνείται κατηγορηματικά να αποχωρήσει.

Και εκεί γίνεται από τον Davon η ερώτηση κρίσεως…

-Πόσοι από σας δουλεύετε αύριο?

Από τα 500-600 άτομα (υπολογίζοντας με το μάτι) που βρίσκονταν στον χώρο, 15 με 20 χεράκια σηκωθήκαν  από τον κόσμο…

Όσο τραγικό σημάδι κρίσης κι αν είναι αυτό για τον τόπο μας και τις πολύ δύσκολες οικονομικές μέρες που περνάμε, άλλο τόσο είναι δείγμα ότι ο κόσμος καταθέτει ακόμα και το υστέρημά του για να παρακολουθήσει κάτι πραγματικά  αξιόλογο, αναγνωρίζοντας την αξία της αληθινής μουσικής δημιουργίας. Την αξία μιας μπάντας όπως οι Psychotic Waltz.

  Το encore και αυτό τεράστιο .Όλοι παρακαλάν να μην τελειώσει ποτέ. Αλλά όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Έτσι λοιπόν μετά από δυόμιση περίπου ώρες επί σκηνής, μας λένε το καληνύχτα με το “Spiral Tower” μέσα σε μια αποθέωση. 

  Και όπως κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται το όνομά της αλλά και το κοινό της , μετά το τέλος της συναυλίας όλα τα μέλη του συγκροτήματος, βγήκαν στον προαύλιο χώρο του Block 33 ευχαρίστησαν προσωπικά τον κόσμο υπέγραψαν αυτόγραφα, συζήτησαν και φωτογραφήθηκαν μαζί του.

  Παρόλα αυτά όμως  όσο ευχαριστημένος έμεινα από αυτήν την καταπληκτική βραδιά, δεν γίνεται να μην γκρινιάξω για μια φορά ακόμα.(Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν έχω γίνει “γεροπαράξενος”, ή πολύ απαιτητικός). Ο ήχος ήταν κοινώς χάλια και αδικεί παρά πολύ το συγκρότημα.(Φανταζόσασταν να ήταν τέλειος ; …μιλάμε για το απόλυτο). Η ένταση ήταν υπερβολική, τόσο που θα μπορούσε να καλύψει συναυλία εξωτερικού χώρου. Οι κιθάρες τελείως πριμαριστές, ενώ το μπάσο σε τέρμα ένταση πολλές φορές κάλυπτε σχεδόν τα πάντα.

Οι μεσαίες συχνότητες ανύπαρκτες… και όλα αυτά όχι από ένα σημείο μόνο αλλά από 4 διαφορετικές θέσεις στον χώρο που άλλαξα, ψάχνοντας κάπως καλύτερο ήχο.

Μα τι σας λέω τώρα… αφού ξέρω για αρκετό καιρό θα μιλάμε για αυτή την βραδιά. Όπως ξέρω επίσης ότι όλοι όσοι ήσασταν εκεί σίγουρα φύγατε με χαμόγελο ικανοποίησης. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα…

Γιατί και εγώ με το ίδιο χαμόγελο έφυγα, αν και τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν…  όμορφα όμως…

                                                                                         Ηλίας Μεταλλινός

MICHAEL SCHENKER`S TEMPLE OF ROCK 21/4/2012 BLOCK 33 THESSALONIKI

                           MICHAEL SCHENKER`S  TEMPLE OF ROCK

                                                      21/4/2012 BLOCK 33 THESSALONIKI

 Πρώτη δημοσίευση στο site του rockarolla.eu στις 25/4/2012  http://www.rockarolla.eu/reports/live-reports/865-michael-schenkers-temple-of-rock-2142012-block-33-thessaloniki

Όταν ο αρχιερέας  (Michael Schenker), με τον ναό του (Temple Of Rock)και τους  κληρικούς του ( Francis Buchholz, Herman Rarebell) έρχεται στην πόλη σου, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάς να προσκυνήσεις….

Έτσι λοιπόν και μείς όλοι οι φανατικοί πιστοί, βρεθήκαμε στον ναό και μάλιστα από αρκετά νωρίς  παρακολουθώντας και ένα μέρος του sound check.

Τη συναυλία άνοιξαν οι βρετανοί Fury UK.

Ένα δυναμικό τρίο που η μουσική τους είχε ένα δυνατό άρωμα από την metal σκηνή της δεκαετίας του 80. Θυμίζοντας σε πολλά σημεία συγκροτήματα όπως Exciter & Raven (των  αδερφών  Gallagher). Βλέπετε και ο τρίο των Fury UK  από τελείται και αυτό από τους αδερφούς Chris Appleton –κιθάρα ,φωνητικά, και Luke Appleton  στο μπάσο, και την σύνθεση συμπληρώνει ο Martin McNee στα τύμπανα.

 Στην 45λεπτη (περίπου) εμφάνισή τους, ακούστηκαν τα τραγούδια :I See Red, Fall From Grace, Taste the Blood, Nemesis, Manslaughter (including drum solo),Call to Arms  και Death by Lightning. Εντύπωση μου έκανε αριστερά και δεξιά της σκηνής  οι δύο ασπρόμαυρες αγγλικές σημαίες με το λογότυπο της μπάντας γραμμένο επάνω. Στο τελευταίο τραγούδι της εμφάνισής τους και λίγο πριν υποδεχτούμε τον  Michael Schenker, ο Chris Appleton επιδόθηκε σε κιθαριστική επίδειξη ταχύτητας,  με δείγματα επιρροής σίγουρα από έναν άλλο μεγάλο βιρτουόζο ,τον Michael Angelo Batio.

Επίσης μια πληροφορία που  μάθαμε, είναι ότι πριν από την περιοδεία με τους MSG, ο μπασίστας Luke Appleton που συνδυάζει  ένα εντυπωσιακό πακέτο (εμφάνισης- δύναμης –εκτέλεσης), συμφωνήθηκε να είναι ο νέος μπασίστας των Iced Earth.

 Και ήρθε επιτέλους η στιγμή για τον τεράστιο  αυτόν κιθαρίστα που ακούει στο όνομα Michael Schenker. Προσπαθώντας  να περιγράψω όσο πιο αμερόληπτα γίνεται (όσο είναι βέβαια δυνατό για έναν μουσικό που χρόνια τον θαυμάζω),

Η εισαγωγή στη σκηνή έγινε με το intro  από την τελευταία του δουλειά Temple Of Rock. Και ξεκινώντας την συναυλία, πρώτο μουσικό θέμα το instrumental  Into The Arena.

Παρότι στις βαλίτσες του κουβαλούσε τη νέα του δουλειά Temple Of Rock, ακούσαμε από αυτήν μόνο δύο τραγούδια .Το Howler και το Before the Devils Knows. Όλα τα υπόλοιπα ήταν από U.F.O. Scorpions  και M.S.G. Αυτό όχι μόνο δεν ενόχλησε το κοινό, αλλά αντιθέτως μάλιστα, σε κάθε από τα χιλιοτραγουδισμένα και χιλιοπαιγμένα riff, η θερμοκρασία και η ένταση ανέβαινε στο κατακόρυφο.

Είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω τόσο στιβαρά τύμπανα σε συναυλία. Που ο ήχος τους να χτυπά με δύναμη στο στήθος σου και να το νιώθεις. Η κιθάρα του Schenker σκέτο ξυράφι, να “κελαηδά” ασταμάτητα εναλλάσσοντας τα riff και τα  solos το ένα πίσω από το άλλο.

Μέσα σ` αυτόν τον μουσικό παροξυσμό έχω μείνει αποσβολωμένος με καρφωμένα τα μάτια μου στην απίστευτη μαγεία της  FLYING V.

Παρόλα αυτά στο συνολικό αυτό φανταστικό μουσικό αποτέλεσμα,  δεν μπορώ να εντάξω και τον Doogie White, ο οποίος παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να πλησιάσει έστω και λίγο τους υπόλοιπους μουσικούς δρομείς, που είχαν ξεφύγει χιλιόμετρα μακριά, στάθηκε πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο…

Και μολονότι η μικρή γαλανόλευκη ελληνική σημαιούλα που είχε καρφιτσωμένη στο μαύρο γελεκάκι του μας έκανε θετική εντύπωση, φάνηκε να μην είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής περιοδείας  των M.S.G.. (Βέβαια, τα παραλειπόμενα και τους λόγους  τα μάθαμε εντελώς τυχαία την επόμενη μέρα και σας τα καταθέτω  λίγο παρακάτω).

Η τελειομανία του γερμανού ήταν ακόμα αποτυπωμένη και στο χαρτί του set list, γράφοντας ακόμα μέχρι και σε ποιο σημείο έπρεπε να αντικαταστήσει την FLYING V κιθάρα του.

Ενώ η συναυλία βρισκόταν σε εξέλιξη, η ροή των τραγουδιών, αλλά και η εκτελεστική δεινότητα, σου προκαλούσαν ερωτηματικά θαυμασμού, του τύπου  …” τι έχει γράψει το άτομο…” ή  “τι παπάδες κατεβάζει τώρα…”.

Σε δύο τραγούδια επίσης (Rock you  like a hurricane  & blackout στο encore) παρατήρησα ότι η δουλειά της lead guitar και τα solos παραχωρήθηκαν  στον Wayne Findlay, ενώ ο Schenker κρατούσε απλά τα ηνία της  rhythm guitar.

Φτάνοντας στο τέλος  και λίγο πριν το encore απολαύσαμε την εκπληκτική εκτέλεση του Rock Bottom, με τον Schenker να μας οδηγεί σε ένα κιθαριστικό παραλήρημα.( Και προσέξτε παρακαλώ ,ότι ο Schenker  σολάρει κυρίως με τρία δάκτυλα. Σπάνια χρησιμοποιεί τον μικρό.)

 Το encore μας επιφύλασσε δυόμιση τραγούδια. Το μισό ήταν το Holyday αφού ακούστηκε μόνο το slow μέρος του τραγουδιού, ενώ τα άλλα δύο, ήταν το Blackout  των Scorpions και το Doctor Doctor, με το οποίο καληνύχτισε  την Θεσσαλονίκη.

Τι να σχολιάσεις παραπάνω και τι άλλο να πεις, πέραν του ότι όσοι από τον κόσμο δεν παρευρέθηκαν σε αυτό το μουσικό γεγονός, σίγουρα θα πρέπει  να ζηλεύουν πολύ όλους υπόλοιπους, που κατάφεραν με την παρουσία τους να “ανάψουν ένα κερί” στον ναό της rock.

Επόμενη μέρα… 22/4/2012

 Aπογευματινή έξοδος για καφεδάκι με τους φίλους και συναδέλφους από τον rockarolla κάπου στα λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Προς έκπληξή μου, το ίδιο καφέ για την απογευματινή του μπυρίτσα είχε επιλέξει και ο Doogie White (ο τραγουδιστής των MSG).Εγώ συνεπαρμένος από το χθεσινό live, φορούσα ένα μπλουζάκι με το λογότυπο των  MSG.Αυτό ήταν και ένα κίνητρο για τον  να ξεκινήσει πρώτος μια κουβεντούλα 40 περίπου λεπτών , που εξελίχτηκε κάπως έτσι…

    Doogie White : Ωραίο μπλουζάκι..

    Ηλίας Μεταλλινός :Ευχαριστώ Doogie .. ήμουν χθες στη συναυλία…

  DW:  Αλήθεια?  Εε εντάξει …τότε θα ήθελα να μου πεις ειλικρινά την γνώμη σου. Πως σου φάνηκε? (Εδώ δείχνω κάποιο προβληματισμό και μια μικρή διστακτικότητα ).. και ο Doogie συνεχίζει…  αλήθεια… θέλω να μου πεις ειλικρινά την γνώμη σου. Όποια και να είναι…

  ΗΜ : Να σου πω αφού θέλεις λοιπόν…  Το  σόου ήταν υπέροχο. Εσύ όμως δεν μου άρεσες…    Θεωρώ ότι δεν μπόρεσες να τραγουδήσεις καλά. Έχασες  ορισμένα σημεία και φάνηκε, σε τραγούδια όπως το “Assault attack “ και το “Lights out”, ότι πολλές φορές ξεχνούσες τους στίχους καλύπτοντας το κενό με το ναανααναα και μάλιστα σε γνωστά τραγούδια, όπως το  Doctor Doctor  που όλος ο κόσμος τα τραγουδάει και έδωσες την εντύπωση ότι δεν ήσουν ίσως έτοιμης για αυτό το live .

 Σε κάθε τι που έλεγα συμφωνούσε απόλυτα λέγοντας συνέχεια you `re  wright.

DW:  Ναι το ξέρω έχεις δίκιο και αληθινά εκτιμώ την ειλικρίνεια σου και σ` ευχαριστώ γι` αυτό.  Έγιναν  όμως όλα αρκετά γρήγορα και δεν το λέω για να απολογηθώ. Ξέρεις ότι ο Michael σε κάθε περιοδεία έχει άλλους μουσικούς. Για να ακολουθήσω λοιπόν το συγκρότημα στην ευρωπαϊκή περιοδεία λόγω ορισμένων υποχρεώσεων που είχα, δεν κάναμε παρά μόνο 3 πρόβες μαζί. (Και επαναλαμβάνει δείχνοντάς μου), μονό 3 πρόβες πριν την περιοδεία. Και να προσθέσουμε και την προχθεσινή εμφάνιση στην Αθήνα, που πιστεύω ότι τα πήγα πολύ καλύτερα από ότι εδώ. Εκτός από αυτό, ο Frank (Buchholz), ο Herman (Rarrebel), και  ο Michael έχουν δουλέψει αρκετά χρόνια μαζί, αλλά και ο Wayne (Findley), είναι μαζί με τον Michael, κοντά στα 10 χρόνια. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το μόνο νέο μέλος στη συγκεκριμένη σύνθεση ήμουν εγώ. Και σίγουρα θέλω κάποιο χρόνο, για να μπορέσω να “δέσω” και εγώ με την μπάντα.

ΗΜ : Ναι. Δεν ήξερα ότι είχατε κάνει μόνο 3 πρόβες μαζί.

DW: Ναι, έτσι ακριβώς μόνο 3 πρόβες, πριν την περιοδεία. Και ενώ σε προηγουμένη δουλειά μου με τον Rιtchie, (εννοώντας  τον Blackmore), είχα τον χρόνο και στο στούντιο αλλά και σε εμφανίσεις να πηγαίνουμε βήμα βήμα  και κομμάτι κομμάτι   μπροστά. Με τον  Michael τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Εδώ μου δίνει πάτημα για την επόμενη ερώτηση.

ΗΜ:  Γνωρίζοντας από αυτά που διαβάζουμε και βλέπουμε , ότι και οι δύο κιθαρίστες  είναι τελειομανείς  και θέλουν τα πάντα να λειτουργούν άψογα, πιστεύεις ότι η συνεργασία με τον Michael ήταν πιο δύσκολη από αυτή με τον Rιtchie ;

DW: Αναμφισβήτητα ναι. Αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή της περιοδείας μας. Ήταν  η δεύτερη μας εμφάνιση. Μεθαύριο παίζουμε στη Ρίγα στη Λιθουανία, μετά έχουμε τέσσερις εμφανίσεις στη Γερμανία άλλες τόσες στη Ισπανία, κλπ. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

ΗΜ : Φάνηκε ότι δυσκολεύτηκες , χάνοντας σημεία που έπρεπε να ανεβάσεις τη φωνή σου, σε τραγούδια όπως το  Assault attack  και το Blackout .

DW: Ο Graham Bonnet, είναι πραγματικά μεγάλος τραγουδιστής, και δεν είναι ότι ευκολότερο να τραγουδήσεις τραγούδια που έχει ερμηνεύσει εκείνος. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολες εκτελέσεις. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκέψου, ότι έπρεπε να ερμηνεύσω τραγούδια από τελείως διαφορετικές φωνές, όπως PHIL MOGG, GARY BARDEN και CLAUS MEINE. Όλοι είναι μεγάλοι τραγουδιστές, με διαφορετική χροιά ο καθένας . Και πάλι σου λέω ότι δεν τα λέω για να απολογηθώ, αλλά είναι πράγματα που βίωσα.

ΗΜ: Επειδή ήμουν πολύ κοντά στη σκηνή, σε είδα ότι αρκετές φορές να γυρνάς σελίδες σε ένα τετράδιο που είχες μπροστά σου και να διαβάζεις στίχους, ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έδωσες…

DW: Ναι έχεις δίκιο αλλά δεν ήταν στίχοι…  Ήταν σημειώσεις που είχα κρατήσει, για το πότε ακριβώς και σε ποια parts έπρεπε να μπαίνω  σε συγκεκριμένα τραγούδια όπως το” Cry for the nation”  και … (σκέφτεται)…  το “Shoot-Shoot”.

ΗΜ : Έμεινα έκπληκτος όμως όταν σε ορισμένα τραγούδια που όλος ο κόσμος γνωρίζει τους στίχους  και τραγουδούσε, φάνηκε να μη θυμάσαι τους στίχους.

DW: Σε ορισμένα γνωστά τραγούδια όπως το Rock Bottom πράγματι έχασα τους στίχους αλλά όχι γιατί δεν γνώριζα τους στίχους, όπως είπες και συ, όλος ο κόσμος τα τραγουδάει χρόνια. Αλλά βλέποντας το πάθος του κόσμου  να φωνάζει μπροστά στη σκηνή (και μου δείχνει το πάθος σφίγγοντας τη γροθιά του και φωνάζοντας) Rock Bottoooom or Doctor Dooctoooor, και σε πολλά  σημεία ο Wayne και ο  Michael να αφιερώνουν σολάροντας, εγώ σε εκείνα  τα σημεία βρισκόμουν στο… διάστημα και έχασα τη σειρά… (γελάει).

ΗΜ : Doogie αλήθεια, μετά αυτή την κουβέντα που είχαμε, μου εξήγησες τις καταστάσεις, και τις καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά εντάξει εγώ… είμαι μόνο ένας . Ο υπόλοιπος κόσμος που δεν γνωρίζει αυτές τις λεπτομέρειες;

DW: Για αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να προσπαθήσω να είμαι καλύτερος στη συνέχεια…

ΗΜ: D ίσως να ήμουν λίγο σκληρός στην  κριτική απέναντί σου ε?

DW: Όχι σου ζήτησα να μου πεις ειλικρινά τη γνώμη σου και μου είπες την αλήθεια. Και πραγματικά  αλήθεια στο λέω, το εκτιμώ αυτό. Και αυτό θέλω να μου λέει ο κόσμος .Την αλήθεια, για να μπορώ να διορθώνω τα λάθη μου. Το να σου λένε  μπράβο Doogie ή οποιοδήποτε  άλλος τραγουδιστής μπορεί να είναι, όλα τέλεια , όλα καλά, και εγώ να έχω την καλύτερη γνώμη για τη συναυλία και ο κόσμος να μην έχει μείνει  ευχαριστημένος, αυτό δεν είναι καλό.
Τη συγκεκριμένη στιγμή, βγαίνει ο φίλος Γρηγόρης  από το καφέ.  Ήταν η στιγμή που φωτογραφιζόμασταν με τον Doogie κρατώντας ο ένας το λαιμό του άλλου, (σαν να θέλουμε να πνίξουμε ο ένας τον άλλο),σε μια αστεία φωτογράφηση.

ΓΡΗΓ: γεια σου Doogie ωραίο το show  χθες.

Εκεί πραγματικά γελάσαμε παρά πολύ. Ο Doogie γουρλώνει τα μάτια με κοιτάει και μου λέει δείχνοντας τον Γρηγόρη γελώντας… he is lying… he is lying…

Συμπληρώνω εγώ.  Όχι δεν λέει ψέματα, δεν ήταν στο show  χθες. Εγώ του είπα  ότι ήταν μια υπέροχη βραδιά μόνο που ο τραγουδιστής δεν ήταν τόσο καλός…  (γέλια).

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Αυτό ήταν ένα μέρος από την κουβέντα που είχα σ` αυτήν  την αναπάντεχη συνάντηση με τον Doogie White.  Που στις περγαμηνές του είναι καταγεγραμμένες συνεργασία και παγκόσμια περιοδεία με τον  Rιτchie  Blackmore,  συμμετοχή σε δύο δίσκους του Yngwie Malmsteen, αλλά και σε ιστορικές metal μπάντες όπως οι Praying Mantis και οι Tank.

  Υποσχέθηκε να  τα ξαναπούμε αν όχι διαδικτυακά, σίγουρα  σε κάποια άλλη εμφάνιση του, με καλύτερη προετοιμασία , και φεύγοντας , με το χέρι κάνει το σήμα της  ειρήνης και λέει γελώντας … Peace man… Peace.

                                                               Ηλίας Μεταλλινός