ARTHUR BROWN LIVE IN THESSALONIKI
10/3/2012 MYLOS CLUB
Η ανακοίνωση για συναυλία
του Arthur Brown στην πόλη μας, αποτελεί μια πρόσκληση-πρόκληση και σίγουρα κανείς
ροκ φαν δεν μένει ασυγκίνητος.
Οι πόρτες άνοιξαν
κανονικά όπως είχε ανακοινωθεί στις 21.00, η προσέλευση όμως του κόσμου δεν
μπορώ να πω ότι ήταν και τόσο ενθαρρυντική. Στον συναυλιακό χώρο ο Arthur Brown και η μπάντα του έφτασε περίπου στις 10.00. Παρόλα αυτά και
ενώ η προσέλευση του κόσμου συνεχιζόταν, η ώρα πήγε 11.20 και καμιά ακόμα
κίνηση δεν παρατηρούσαμε για την έναρξη της συναυλίας. Στο τέλος βεβαία καταλάβαμε
ότι για την παρουσίαση ενός τέτοιου σόου
απαιτείται αρκετός χρόνος προετοιμασίας.
11.30 η μπάντα
επιτέλους ανεβαίνει στη σκηνή, με αργό βηματισμό καθοδηγούμενη απ τον ρυθμό των
τυμπάνων. Εντυπωσιακή και επιβλητική είσοδος σαν τρέιλερ από ταινία τρόμου. Τα
πρόσωπα των μουσικών είναι καλυμμένα με ραμφόμορφες μάσκες… και ο “χορός” αρχίζει.
Ο Arthur Brown σε ρόλο ιερέα μυσταγωγικής τελετής με ραμφόμορφη μάσκα και
μαύρο μανδύα ξεκινά το τραγούδι. Μου θυμίζει το απόσπασμα Masket Ball από την ταινία Eyes Wide Shut του Stanley
Kubrick.
Καλώς ήρθατε στον
τρελό κόσμο του Arthur Brown.
Οι ραμφόμορφες
μάσκες βγαίνουν μετά από το πρώτο τραγούδι και οι μουσικοί καθώς και ο Brown εμφανίζουν τα βαμμένα
πρόσωπά τους.
Ο ρυθμός είναι
εκπληκτικός. Το στιβαρό δέσιμο των drums (Samuel Walker) με το μπάσο (Jim Mortimore), σε συνδυασμό με
τα πλήκτρα και αυτό το γεμάτο πάθος
παίξιμο, μας δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση και μας μεταφέρει μουσικά πίσω στην δεκαετία του
60. Η ερμηνεία του Brown
εκπληκτική. Η φωνή του παρέμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο. Ομολογώ ότι δεν
περίμενα τόσο άψογη ερμηνεία των τραγουδιών, δεδομένου ότι ο Brown διανύει ήδη την 7η
δεκαετία ζωής του.
Η μικρόσωμη χορεύτρια
(Angel Fallon) ασταμάτητη λικνίζεται επί σκηνής σαν αερικό. Οι αμφιέσεις της
εναλλάσσονται σε κάθε τραγούδι ανάλογα με τις απαιτήσεις του. Από δαιμονική
φιγούρα μεταμορφώνεται σε άγγελο και από ισπανίδα χορεύτρια, σε βενετσιάνικη
φιγούρα με τεράστια ανοιγμένα χρυσά φτερά. Αλλά και ο Brown δεν πάει πίσω. Ακολουθεί την ίδια
μεταλλακτική, εμφανισιακή συνταγή.
Αριστερά και δεξιά
της σκηνής η Nina Gromniak (κιθάρα) και η Lucie Rejchrtoba (πλήκτρα),
πλαισιώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το μουσικό πανδαιμόνιο. Ιδιαίτερα η Lucie,
βρισκόταν σε ένα διαρκή θεατρικό και μουσικό διαπληκτισμό με τον υπέροχο Arthur Brown.
Ολοκληρώνοντας μια ώρα περίπου επί σκηνής , ήρθε η μεγάλη
στιγμή. Αυτή για την οποία ο Arthur Brown εδώ και χρόνια έχει
ονομαστεί σε “God of hellfire”.
Ένα τεράστιο χρυσό μπολ με βηματισμό ιεροτελεστίας παρουσιάζεται από τους αυλικούς και τοποθετείται στο
κεφάλι του Brown. Η
χρυσή νεράιδα με βενετσιάνικη μάσκα και τεράστια χρυσά φτερά χορεύει ολόγυρα.
Στο μπολ αναβει φωτιά…
I am the God of Hellfire…
Η απόλυτη στιγμή του live…
Αυτός είναι ο τρελός κόσμος του Arthur Brown βγαλμένος από την ψυχή
των `60s και δοσμένος με τον καλύτερο τρόπο πενήντα περίπου χρόνια μετά…
Το encore της συναυλίας ενσωματώθηκε στο κύριο μέρος, αφού για τα 4
τελευταία τραγούδια (που κανονικά ήταν το encore) η μπάντα δεν αποχώρησε από τη σκηνή. (Όχι βέβαια ότι μας
ένοιαξε και πολύ).
Δεν θα παρέλειπα σίγουρα να αναφέρω τις τέλειες ερμηνείες
των τραγουδιών “i put a spell on you” και “ dont let me be misunderstood”, καθώς και τη
στιγμή που κατέβηκε από τη σκηνή και
συνέχισε το τραγούδι μέσα στον κόσμο.
Μετά το τέλος της συναυλίας ο Brown βγήκε,
συνομίλησε με το κοινό και απάντησε με
χαμόγελο σε κάθε ερώτηση του κόσμου που παρέμεινε στο χώρο του club για
να ανταλλάξει έστω και μια χειραψία μ`
αυτόν τον ροκ θρύλο .
Ήταν ένα αξέχαστο βράδυ. Από αυτά που για αρκετά χρόνια μετά
θα συζητιέται στα συναυλιακά πηγαδάκια. Θα θέλαμε επίσης, να μέναμε πού
περισσότερο στον τρελό αυτόν κόσμο του Arthur Brown, μιας και θεωρώ ότι είναι πιο αυθεντικός, πιο μαγικός και
πιο ειλικρινής.
Ηλίας Μεταλλινός
